Nowy początek

Strasznie długo tu nic nie pisałam. Tak jakoś wyszło, że ślubne i poślubne zamieszanie uniemożliwiły mi skutecznie blogowanie. Ale teraz już chyba wszystko wraca do względnej normalności, więc mogę coś napisać.

Jesteśmy małżeństwem już dwa tygodnie i prawie dwa dni. :) Śmieszne jest to liczenie, ale sprawia nam wiele radości.

Jak to było? Było idealnie. Choć nagle wynikało sporo nieprzewidzianych faktów (kwiaty ubrudziły mi sukienkę, Mamie odpadł obcas w nowych butach itp...), ale jakoś udało się opanować sytuację.

To był piękny dzień. Martwiłam się pogodą, bo aż do piątkowego wieczoru nie pozostawiała wiele nadziei. Kiedy obudziłam się w sobotę rano żeby pojechać do fryzjera (byłam umówiona na 6:45 w mieście oddalonym o 25 km!) było ciemno i ponuro. 

A potem pogoda była znakomita! Słonko i ciepło - dokładnie tak, jak sobie wymarzyłam.

Nie będę wszystkiego dokładnie opisywać, bo mam to przed oczami w takich szczegółach, że ten post ciągnąłby się w nieskończoność.:) Powiem tylko, że było pięknie.

Piękny był wianek z żywych kwiatów na mojej głowie, mój Narzeczony, wzruszeni Rodzice, goście i orkiestra dęta przed moim domem. Byli księża-przyjaciele, którzy sprawowali Mszę w naszej intencji. Było też bardzo dużo gości na uroczystości. Był zespół Przyjaciół, którzy zadbali o liturgię.

Była masa życzeń - takich "standardowych" i takich, które na długo pozostaną w sercu. Były też dobre słowa i podziękowanie od "moich dzieciaków" z KSM - pierwszy raz od tych trzech lat - strasznie dla mnie wzruszające...

Potem był pierwszy taniec - walc, o którym pisałam, i długie wesele przy muzyce znajomego zespołu - goście nie schodzili z parkietu do rana! 

Co do pierwszego tańca - jednak niekonieczny był "plan B", o którym pisałam. Chociaż myliliśmy się od samego początku - tylko my wiemy jak bardzo - goście byli zachwyceni (chyba samym faktem, że tańczyliśmy walca :). 

A potem była przeprowadzka do stolicy i pierwsze dni wspólnego życia.

Było też wiele więcej pomiędzy tym, o czym napisałam.

Najbardziej z naszej ślubnej uroczystości zapamiętam (oprócz momentu przysięgi) słowa homilii. Homilii wygłoszonej przez kapłana, po którym spodziewałabym się raczej żartu z głęboką pointą. Natomiast tym razem zaskoczył nas i wzruszył bardzo. 

Podkreślał, że ten nasz wybór jest tylko początkiem czegoś, nad czym będziemy pracować całe życie. I że w tym życiu nie liczy się nic dokoła - mamy być tylko my i Bóg i to na tym właśnie możemy zbudować szczęście.

Miało być krócej niż dłużej, a wyszło jak zawsze.;) 

Gratuluję wytrwałym, którzy dobrnęli do końca!