Światła

Jakoś zwykle na około tydzień przed świętami Bożego Narodzenia pojawiają się w oknach domów, na podwórkach, balkonach i w różnych innych miejscach, dekoracje świąteczne. Nie mówię tu oczywiście o galeriach handlowych, gdzie choinki są już (w najlepszym wypadku) na początku grudnia. 

Jako dziecko lubiłam przyglądać się tym dekoracjom w czasie podróży, z nosem przyklejonym do szyby samochodu. Budziła się we mnie wtedy taka wielka tęsknota, żeby Święta były już - tu i teraz! Prosto, "po dziecięcemu" czułam, że te światełka - to coś wyjątkowego, że czekają na Kogoś wyjątkowego.

Wczoraj, kiedy późnym wieczorem wracałam z jednego ze spotkań opłatkowych spoza Warszawy, w pewnym oddaleniu od trasy szybkiego ruchu zobaczyłam znajome światełka. Przystrojone domy i choinki. I gdyby nie to, że skupić się musiałam na prowadzeniu samochodu, chętnie przykleiłabym nos do szyby, żeby wpatrywać się w świąteczne światełka. I tak mi się przypomniało, ile radości dawało dziecku tych kilkanaście lampek i że nic przecież nie szkodzi, żeby takie właśnie dziecko znaleźć w sobie przed Bożym Narodzeniem.

Oczywiście nie chodzi mi tu o to, żeby sprowadzić nadchodzące Święta do pieknych dekoracji, melancholijnego nastroju, uczuć. 

Dziś czwarta, ostatnia niedziela Adwentu. Ostatnia prosta. Za chwilę skończą się poranne roraty, które mają budzić serce do przygotowania się nie tylko przecież na Boże Narodzenie. Za kilka dni Wigilia i spotkania z bliskimi, często dawno nie widzianymi. 

Już niedługo Pan Jezus jako małe Dzieciątko będzie szukał miejsca w naszych sercach. 

I tak wczoraj, kiedy światełka w oddali przywołały wspomnienia, mocno dotarło do mnie, gdzie najgorliwiej trzeba by pozapalać światła na Boże Narodzenie: w sercach, w rodzinach, wszędzie tam, gdzie jakoś tak ciemno i smutno (bo złość, zazdrośc czy bieda). I że to wcale nie będzie łatwe. 
I że trzeba wrażliwości dziecka, które czuje, że te światła to dla Kogoś wyjątkowego.