Nie wierzę niezranionym wiarom

Dwaj więźniowie w sąsiednich celach porozumiewają się ze sobą, stukając w ścianę. Ściana oddziela jednego od drugiego, ale równocześnie jest czymś, co pozwala im się porozumiewać. To samo można powiedzieć o nas i o Bogu. Każde stukanie jest nawiązaniem łączności. Simone Weil

Tym cytatem zaczyna się wyjątkowa książka Tomaša Halíka, Dotknij ran.
Czemu wyjątkowa? Bo już chyba dawno żadna książka nie dotknęła mnie tak bardzo.

Duchowość nieobojętności. Podtytuł jest bardzo sugestywny. Mamy być nieobojętni. I to nie tylko w relacji do Boga, ale przede wszystkim w relacji do drugiego człowieka. Mamy dotknąć zranień - nie tylko własnych, ale też ran biedy i problemów innych ludzi. Dopiero to może nas otworzyć na dojrzałą wiarę.
Nie wierzę niezranionym wiarom, pisze Halik.

Autor wychodzi od obrazu apostoła Tomasza - "niewiernego Tomasza". Tego, który zobaczył w Chrystusie Boga właśnie dzięki ranom. To właśnie "przepis" dla nas - zobaczyć Boga w ranach świata. 

Nigdy dotąd w ten sposób nie patrzyłam na ewangeliczną scenę spotkania Tomasza ze Zmartwychwstałym. Zmiana perspektywy.

Halik porusza w tej książce jeszcze wiele innych tematów, oscylujących wokół ran. Ran w naszych sercach, ran Kościoła i świata. Pokazuje, w jaki sposób zmiana sposobu patrzenia pozwala wyzbyć się właśnie wygodnej obojętności, która stawia nas obok tego wszystkiego, co bolesne i trudne. Która, można by powiedzieć - pozwala bezboleśnie przetrwać każdą burzę.
Jednakże okazuje się, że ten dystans wcale nie jest dla nas korzystny - nie jest korzystny dla naszego serca i ducha - pomimo tego, że wydaje się lepszy, łatwiejszy.

Jedynie zraniona wiara, na której widoczne są "blizny po gwoździach", jest wiarygodna, jedynie ona może uzdrawiać.