Refleksja zza lady

Podczas spędzania długich godzin za bazarkową "ladą", obserwuję ludzi. 
A ludzie są bardzo różni.

Niektórzy przez rynek wracają z pracy. W garniturach albo na szpilkach. Pieszo lub samochodem. 
Z pośpiechem robią zakupy. Wracają po kilka razy, zapomniawszy marchewki do rosołu. Albo pomidora.

Inni spacerują. Ci są zwykle starsi, z wnukami. Spokojni, przychodzą porozmawiać. 
Czasem ma się wrażenie, że bardziej zależy im na spotkaniu niż na zakupach.

Widzę też ostatnio dzieci i młodzież - wracających ze szkoły. Pochyleni, z przeładowanymi plecakami, często ze słuchawkami na uszach. 
Dzisiaj, gdy tak ich obserwowałam, przyszło mi na myśl, że fajnie by było tak wrócić do szkoły. Martwić się tylko odrabianiem lekcji, nauką... Jak to dawno było. 
Chcielibyście wrócić do szkoły?

Także wśród sprzedających jest ciekawie. Tu - w większości się znamy. Rozmawiamy mniej lub więcej. Pomagamy sobie, kiedy potrzeba. 

Jest też taki np. Pan Dziadek. Niezwykle ciekawa postać.
Nie znam jego imienia, wszyscy zwracają się do niego mniej więcej w ten sposób. Ma 88 lat i poloneza. Także sporą działkę i nienajmniejszą emeryturę. Przyjeżdża ok. 11. Sprzedaje trochę warzyw, podsypia w aucie. Rozmawia, opowiada, sprzecza się z klientami. Bywa tu, jak mówi, dla rozrywki. Bo przecież nie dla zysku. Bo co by w domu robił. "A tak to człowiek cały czas na chodzie."

Jak widać - jeden mały bazarek, a przekrój socjologiczny jak się patrzy.